TÜM SÖZLERİN BİTTİĞİ YERDEYİM

                                            TÜM SÖZLERİN BİTTİĞİ YERDEYİM

     Minik bir göçmen kuşun çığlığında yakaladım sabahı.Ne gece ne sabahtı zaman,,Sonsuzluğun gri örtüsünü yırtmak üzereydi güneşin ilk ışıkları. Öylesine bir günü kucaklamak üzereyken aydınlık,evrenin sonsuzluğunda bir nokta gibiydim. Başı   mı pencereye çevirince,göz göze geldik  denizle ve denizin eşsiz mavisi ile.. Henüz uyanmamıştı martılar,gemiler,balıkçı tekneleri,kayıklar..
Her şey ,her yer uykudaydı.
Güneşin ilk ışıkları,karşı tepenin bağına saplandı birer birer. Homurtulu bir motor sesi duyuldu ana yoldan. Sabahın alacakaranlığında yitip gitti birazdan.Ansızın sokak ışıkları söndü.Sessizliğin içinde sessizce otururken buldum kendimi. Bugün yeni bir gündü,yarın bam aşka bir gün olacaktı diye geçirdim içimden. Her yeni doğan günün,yeni bir başlangıç olduğunu,asıl gizlerin yarınlarda gizlendiğini anımsattım,bir kez daha kendime..Gökyüzünün rengi,denizin mavisi,ağaçların yaprakları,kaldırımın soğuk taşları. Aceleci adımlar yürümüyordu sahilde. Güneş sonuda çekmişti perdelerini tüm pencerelerden.Ama ilk ışıklar silememişti camlardaki buğuyu,İçimde ki sıcaklığa rağmen üşüdüm sokağın ayazında.Yüreğimin derinliklerinde bir telin ince  ince ızısını duydum. Ve gezinirken düşüncelerimde,bir şairin dizelerine rastladım.
 ''Şehre inince keyfim kaçıyor, her yerde yüzüme çarpan bir tokat.
  Şimdi,tüm sözlerin bittiği yerdeyim ve düşünüyorum hala..''

                                                                                                     NEZİHE İNCE